می نویسم بر باد، تا نماند در یاد... واگویه‌های پسری کله معلق
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...می نویسم بر باد، تا نماند در یاد... واگویه‌های پسری کله معلق
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...روزگار...
تا بدین غایت که رفت از من نیامد هیچ کار
راستی باید به بازی صرف کردم روزگار
هیچ دست آویزم آن ساعت که ساعت در رسد
نیست الا آنکه بخشایش کند پروردگار
بس ملامتها که خواهد برد جان نازنین
روز عرض از دست جور نفس ناپرهیزگار
گاه میگویم چه بودی گر نبودی روز حشر
تا نگشتندی بدان در روی نیکان شرمسار
باز میگویم نشاید راه نومیدی گرفت
پیش انعامش چه باشد عفو چون من صد هزار
سعی تا من می‌برم هرگز نباشد سودمند
توبه تا من می‌کنم هرگز نباشد برقرار
چشم تدبیرم نمی‌بیند به تاریکی جهل
جرم بخشایا به توفیقم چراغی پیش دار
من که از شرم گنه سر برنمی‌آرم ز پیش
سر به علیین برآرم گر تو گویی سر برآر
گر چه بی‌فرمانی از حد رفت و تقصیر از حساب
هر چه هستم همچنان هستم به عفو امیدوار
یارب از سعدی چه کار آید پسند حضرتت
یا توانایی بده یا ناتوانی در گذار
سعدی و می و ...
از صومعه رختم به خرابات برآرید
گرد از من و سجادهٔ طامات برآرید
تا خلوتیان سحر از خواب درآیند
مستان صبوحی به مناجات برآرید
آنان که ریاضت کش و سجاده نشینند
گو همچو ملک سر به سماوات برآرید
در باغ امل شاخ عبادت بنشانید
وز بحر عمل در مکافات برآرید
رو ملک دو عالم به می یکشبه بفروش
گو زهد چهل ساله به هیهات برآرید
تا گرد ریا گم شود از دامن سعدی
رختش همه در آب خرابات برآرید
شبی در میخانه ...
شبی در خرقه رندآسا، گذر کردم به میخانه
ز عشرت می‌پرستان را، منور بود کاشانه
ز خلوتگاه ربانی، وثاقی در سرای دل
که تا قصر دماغ ایمن بود ز آواز بیگانه
چو ساقی در شراب آمد، به نوشانوش در مجلس
به نافرزانگی گفتند کاول مرد فرزانه
به تندی گفتم آری من، شراب از مجلسی خوردم
که من پیرامن شمعش، نیارد بود پروانه
دلی کز عالم وحدت، سماع حق شنیدست او
به گوش همتش دیگر، کی آید شعر و افسانه
گمان بردم که طفلانند وز پیری سخن گفتم
مرا پیری خراباتی، جوابی داد مردانه
که نور عالم علوی، فرا هر روزنی تابد
تو اندر صومعش دیدی و ما در کنج میخانه
کسی کامد درین خلوت، به یکرنگی هویدا شد
چه پیری عابد زاهد، چه رند مست دیوانه
گشادند از درون جان در تحقیق سعدی را
چو اندر قفل گردون زد کلید صبح دندانه
به امید دیدار دوست...
امشب از فرط خستگی حوصله هیچ کاری رو نداشتم . بعد از شام اتفاقی اومدم نت .اما الان دلم می خواد بنویسم واسه خودم . از همه چیز . نه از همه کس .
آستین بر روی و نقشی در میان افکنده‌ای
خویشتن پنهان و شوری در جهان افکنده‌ای
همچنان در غنچه و آشوب استیلای عشق
در نهاد بلبل فریاد خوان افکنده‌ای
هر یکی نادیده از رویت نشانی می‌دهند
پرده بردار ای که خلقی در گمان افکنده‌ای
آنچنان رویت نمی‌باید که با بیچارگان
در میان آری حدیثی در میان افکنده‌ای
هیچ نقاشت نمی‌بیند که نقشی بر کند
و آنکه دید از حیرتش کلک از بنان افکنده‌ای
این دریغم می‌کشد کافکنده‌ای اوصاف خویش
در زبان عام و خاصان را زبان افکنده‌ای
حاکمی بر زیردستان هر چه فرمایی رواست
پنجهٔ زورآزما با ناتوان افکنده‌ای
چون صدف امید می‌دارم که للیی شود
قطره‌ای کز ابر لطفم در دهان افکنده‌ای
سر به خدمت می‌نهادم چون بدیدم نیک باز
چون سر سعدی بسی بر آستان افکنده‌ای
عاشق این شعر حضرت مولانا هستم ...
ای بی‌تو حرام زندگانی
خود بی‌تو کدام زندگانی
بی روی خوش تو زنده بودن
مرگ است به نام زندگانی
پازهر تویی و زهر دنیا
دانه تو و دام زندگانی
گوهر تو و این جهان چو حقه
باده تو و جام زندگانی
بی آب تو گلستان چو شوره
بی جوش تو خام زندگانی
بی خوبی حسن باقوامت
نگرفته قوام زندگانی
با جمله مراد و کام بی‌تو
نایافته کام زندگانی
تا داد سلامتی ندادی
کی کرد سلام زندگانی
خامش کردم بکن تو شاهی
پیش تو غلام زندگانی
به نام آنکه دیدارش زود است...
نمی دونم می خوام چی بنویسم ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم واسه ی کی می نویسم ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم کسی می شنوه صدامو یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم کسی می بینه التماس نگامو یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم می تونم این نامه رو تموم کنم یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم پروانه هنوز کنار شمعه یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم تو آسمون بی کسی دل پرنده ای هست یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم تو کویر دل هنوزم شقایق هست یا نه ؛ اما... می خوام بنویسم...
نمی دونم بلبل هنوزم دلتنگ گل میشه یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم مجنون کجا به اشک و خون غلطه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم لیلی هنوز اشک می ریزه یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم فرهاد تو دل کوه چیکار می کنه؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم فرهاد تو خواب شیرینه یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم جغد پیر هنوزم لبه بومه یه نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم هنوزم شاپرک می خنده یا نه ؛ اما... می خوام بنویسم...
نمی دونم اسم من هنوز تو دفتر خاطراتش هست یا نه؛اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم عکس من هنوز رو طاقچش هست یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم پرامو کی بریدن اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم دلمو کی شکستن اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم اشکام کی خون شدن اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم با تنهایی کی رفیق شدم اما...می خوام بنویسم...
نمی دونم نامه کی تموم شد؛ اما...بازم می خوام بنویسم...
اما...
می دونم که همه چی تموم شده...می خوام بخوابم...
چشام خیلی خستن...سرم خیلی سنگینی می کنه...
می خوام بخوابم...واسه همیشه...!
شراب زندگی...
گویند بهشت و حور و کوثر باشد
جوی می و شیر و شهد و شکر باشد
پر کن قدح باده و بر دستم نه
نقدی ز هزار نسیه خوشتر باشد
«خیام»
روزانه های سهراب...
چه گذشت؟
-زنبوری پر زد
-و در پهنه ی...
-وهم . این سو ، آن سو ، جویای گلی.
- جویای گلی ، آری ، بی ساقه گلی در پهنه ی خواب ،
نوشابه آن ...
- اندوه.اندوه نگاه:بیداری چشم ، بی برگی دست.
-نی.سبدی می کن ، سفری در باغ.
-باز آمده ام بسیار،و ره آوردم : تیناب تهی.
-سفری دیگر ، ای دوست ، و به باغی دیگر.
- بدرود.
بدرود ، و به همراهت نیروی هراس.
" سهراب سپهری "
سعدی ...
ذوق شراب آنست، وقتی اگر بباشد
هر روز بامدادت، ذوقی دگر بباشد
بیخ مداومت را، روزی شجر بروید
شاخ مواظبت را، وقتی ثمر بباشد
استاد کیمیا را، بسیار سیم باید
در خاک تیره کردن، تا آنکه زر بباشد
بسیار صبر باید، تا آن طبیب دل را
در کوی دردمندان، روزی گذر بباشد
عالم که عارفان را، گوید نظر بدوزید
گر یار ما ببیند، صاحبنظر بباشد
زیرا که پادشاهی، چون بقعه‌ای بگیرد
بنیاد حکم اول، زیر و زبر بباشد
دیوانه را که گویی، هشیار باش و عاقل
بیمست کز نصیحت، دیوانه‌تر بباشد
بانگ سحر برآمد، درویش را خبر شد
رطلی گرانش در ده، تا بیخبر بباشد
ساقی بیار جامی، مطرب بگوی چیزی
لب بر دهان نی نه، تا نی‌شکر بباشد
امروز قول سعدی، شیرین نمی‌نماید
چون داستان شیرین، فردا سمر بباشد
برای ماه...
دیشب که رخت سپید تو را بوسیدم
با یک هلهله وجودم آتش شد...
دیشب تو را به های های دیوانه ی باد باختم؛
که چه بی رحمانه از آغوشم ربود تو را...
دیشب...
دیشب تو را دیدم به خواب!
عروس لحظه های ناب!
ای ماه...
امروز خدا راحس کردم...
امروز خدا را با تمام وجود حس کردم
نوری به زمین فرود آمد: دو جاپا بر شنهای بیابان دیدم. از کجا آمده بود؟ به کجا میرفت؟ تنها دو جاپا دیده می شد شاید خطایی پا به زمین نهاده بود ناگهان جاپاها براه افتادند روشنی همراهشان می خزید جاپاها گم شدند خود را از روبرو تماشا کردم : گودالی از مرگ پر شده بود و من در مرده خود براه افتادم صدای پایم را از راه دوری می شنیدم شاید از بیابانی می گذشتم انتظاری گمشده با من بود ناگهان نوری در مرده ام فرود آمد و من در اظطرابی زنده شدم: دو جاپا هستی ام را پر کرد از کجا آمده بود ؟ به کجا می رفت؟
تنها دو جاپا دیده می شد
و من امروز دوباره زنده شدم.
شاید واسه این که به ماه عشق بورزم
نفسم برای توست...
خالی میشوم از نیاز مبرم یک نفس
ضمیر ناخود آگاهم
بی فاصله
تو را به حجم بسته ریه ام
فرو می برد
خلوت من و ماه ...
اگر در جستجوی آرامش به اینجا رسیده ای
وقت آن است که بدانی ...
هیچ جمله ای در هیچ کتاب دنیا
تو را آرام نخواهد کرد !
آرامش را در جایی جز وجود خودت
نخواهی یافت دوست من
باور کن !
من اگر...
امروز خیلی خیلی خوشحالم.
دلیلشو فقط من و ماه میدونیم .
اگه دعای ماهنبود هیچ وقت این اتفاق خوب واسهمن نمی افتاد .
به هر حال خوشحالم و ازخدا می خوام به همه سلامتی و موفقیت ارزانی داره.
یه شعر به پاس زحمات ماه گرچه می دونم قابل قیاس نیست ولی برگ سبزیست تحفه درویش :
به تو و عشق تو ایمان دارم
من اگر روح پریشان دارم
من اگر غصه هزاران دارم
گله از بازی دوران دارم
دل گریان،لب خندان دارم
به تو و عشق تو ایمان دارم
در غمستان نفسگیر،
اگر نفسم می گیرد
آرزو در دل من
متولد نشده، می میرد
یا اگر دست زمان درازای هر نفس
جان مرا می گیرد
دل گریان، لب خندان دارم
به تو و عشق تو ایمان دارم
من اگر پشت خودم پنهانم
من اگر خسته ترین انسانم
به وفای همه بی ایمانم
دل گریان، لب خندان دارم
به تو و عشق تو ایمان دارم
ماه و من و حضرت مولانا...
جمع تو دیدم پس از این هیچ پریشان نشوم
راه تو دیدم پس از این همره ایشان نشوم
ای که تو شاه چمنی سیرکن صد چو منی
چشم و دلم سیر کنی سخره این خوان نشوم
کعبه چو آمد سوی من جانب کعبه نروم
ماه من آمد به زمین قاصد کیوان نشوم
فربه و پرباد توام مست و خوش و شاد توام
بنده و آزاد توام بنده شیطان نشوم
شاه زمینی و زمان همچو خرد فاش و نهان
پیش تو ای جان و جهان جمله چرا جان نشوم
من و ماه و حضرت مولانا...
دوش از بت من جهان چه می‌شد
وز ماه من آسمان چه می‌شد
در پیش رخش چه رقص می‌کرد
وز آتش عشق جان چه می‌شد
چشم از نظرش چه مست می‌گشت
وز قند لبش دهان چه می‌شد
از تیر مژه چه صید می‌کرد
وان ابروی چون کمان چه می‌شد
می‌شد که به لاله رنگ بخشد
ور نی سوی گلستان چه می‌شد
آن لحظه به سبزه گل چه می‌گفت
وز نرگسش ارغوان چه می‌شد
جز از پی نور بخش کردن
بر چرخ دوان دوان چه می‌شد
گر زانک نه لطف بیکران داشت
آن ماه در این میان چه می‌شد
بنمود ز لامکان جمالی
یا رب که از او مکان چه می‌شد
بگشاد نقاب بی‌نشانی
وین عالم بانشان چه می‌شد
شب رفت و بماند روز مطلق
وین عقل چو پاسبان چه می‌شد
از دیده غیب شمس تبریز
این دیده غیب دان چه می‌شد
مینویسم به ماه و برای ماه ...
من می نویسم
در آن سوی حجم این شهرخالی
در فراسوی گل های این قالی
در دور دست های این گلدان شمعدانی
در افق های روشن این تاریکی
در ماءورای سکوت این تنهایی
در بی کرانه های این آسمان آبی
من می نویسم
من فقط می نویسم برای ماهو نمی دانم چرا؟؟؟؟
من فقط من می نویسم! به امیدی که ...
دنیا تنهابرای تو زیباست...
در این روزها
در روزهای سرد بی روح این زمستان کبود
در روزهای تلخ و پر اضطراب انتظار
در پس حرف های ناگفته دلم
حس غریبی نهفته است
همان حس همنشین لحظه های من
با خودم میگویم اما :
حتی انتظار کشیدن هم زیباست
اگر برای تو باشد
دل تنگی های این دل عاشق زیباست
اگر برای تو باشد
حلقه های اشک در چشمانم زیباست
اگر برای تو باشد
نگاهم بر زندگی زیباست
اگر برای تو باشد
رفتن راه دشوار هم زیباست
اگر برای تو باشد
طاقت هر چه سختی زیباست اگر برای تو باشد در نگاه عاشقم هر چه هستی زیبا است اگر برای تو باشد بر دوش کشیدن هر چه غم زیبا است تنها اگر به امید بازگشت تو باشد
فاصله ای نیست میان من و ماه...
فاصله درد میان من و توست
باید این فاصله را کم بکنیم
باید از بعد مکان خارج شد
به زمان فکر نکرد
و چنین اندیشید
که تمام دنیا در همین یک قدمی است
معتقد باید بود
که میان من و تو فاصله جای ندارد هرگز
گرچه دستان من و تو ز من و تو دورند
معتقد باید بود
دلمان نزدیک است
و به هم قول دهیم
هرچه ما دور شویم
من و تو فاصله را حس نکنیم
بنویسم که عشق چیست...
عشق گاهی خواهش برگ است در اندوه تاک
عشق گاهی رویش برگ است در تن پوش خاک
عشق گاهی ناودان گریه ی اشک بهار
عشق گاهی طعنه بر سرو است در بالای دار
عشق گاهی یک تلنگر بر زلال تنگ نور
پیچ و تاب ماهی اندیشه در ژرفای تور
عشق گاهی می رودآهسته تا عمق نگاه
همنشین خلوت غمگین آه
عشق گاهی شور رستن در گیاه
عشق گاهی غرقه ی خورشید در افسون ماه
عشق گاهی سوز هجران است در اندوه نی
رمز هوشیاریست در مستی می
عشق گاهی آبی نیلوفریست
قلک اندیشه ی سبز خیال کودکیست
عشق گاهی معجز قلب مریض
رویش سبزینه ای در برگ ریز
عشق گاهی شرم خورشید است در قاب غروب
روزه ای با قصد قربت ذکر بر لب پایکوب
عشق گاهی هق هق آرام اما بی صدا
اشک ریز ذکر محبوب است در پیش خدا
عشق گاهی طعم وصلت می دهد
مزه ی شیرین وحدت می دهد
عشق گاهی شوری هجران دوست
تلخی هرگز ندیدن های اوست
عشق گاهی یک سفر در شط شب
عشق پاورچین نجوای دو لب
عشق گاهی مشق های کودکیست
حس بودن با خدا در سادگیست
عشق گاهی کیمیای زندگیست
عشق در گل راز ناپژمردگیست
عشق گاهی هجرت از من تا ما شدن
عشق یعنی با تو بودن ما شدن
عشق گاهی بوی رفتن می دهد
صوت شبناک تو را سر می دهد
عشق گاهی نغمه ای در گوش شب
عادتی شیرین به نجوای دو لب
عشق گاهی می نشیند روی بام
گاه با صد میل می افتد به دام
عشق گاهی سر به روی شانه ای
اشک ریز آخر افسانه ای
عشق گاهی یک بغل دلواپسی
عطر مستی ساز شب بو اطلسی
عشق گاهی هم حکایت می کند
از جدایی ها شکایت می کند
عشق گاهی نو بهاری گاه پاییزی سرخ زرد!
گاه لبخندی به لب های تو گاهی کوه درد
عشق گاهی دست لرزان تو می گیرد درون دست خویش
گاه مکتوب تورا ناخوانده می داند زپیش
عشق گاهی راز پروانه است پیرامون شمع
گاه حس اوج تنهاییست در انبوه جمع
عشق گاهی بوی یاس رازقی
ساقدوش خانه ی بن بست یاد مادری
عشق گاهی هم خجالت می کشد
دستمال تر به پیشانی عالم می کشد
عشق گاهی ناقه ی اندیشه ها را پی کند
هفت منزل را تا رسیدن بی صبوری طی کند
عشق گاهی هم نجاتت می دهد
سیب در دستی و صاحبخانه راهت می دهد
عشق گاهی در عصا پنهان شود
گاه بر آتش گلستان می شود
عشق گاه رود را خواهد شکافت
فتنه ی نمرودیان زو رنگ باخت
عشق گاهی خارج از ادراک هاست
طعنه ی لولاک بر افلاک هاست
عشق گاهی استخوانی در گلوست
زخم مسماریست در پهلوی دوست
عشق گاهی ذکر محبوب است بر نی های تیز
گاه در چشمان مشکی اشک ریز
عشق گاهی خاطر فرهاد و شیرین می کند
گاه میل لیلی اش با جام مجنون می کند
عشق گاهی تاری یک آه بر آیینه ای
حسرت نا دیدن معشوق در آدینه ای
عشق گاهی موج دریا می شود
گاه با ساحل هم آوا می شود
عشق گاهی چاه را منزل کند
یوسفین دل را مطاع دل کند
عشق گاهی هم به خون آغشته شد
با شقایق ها نشست و هم نشین لاله شد
عشق گاهی در فنا معنا شود
واژگان دفتر کشف و تمناها شود
عشق را گو هرچه می خواهد شود
با تو اما عشق پیدا می شود
بی تو اما عشق کی معنا شود؟
در طلب یارم بشتاب...
از بیکران ترین نشانه ها تا نزدیکترین ترانه ها در جستجوی تو بوده ام
و از تک صدای قطرات باران صدای گریه هایت را می شنوم
و به دنبال تنها ترین کلمات در تلاشم
و حال در میان جنگل انبوه غم بی کسی و تنهایی مانده ام
و تنها ترین دوست را تو میبینم ای ماه
دوبیتی برای ماه ...
آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست
من دیگر به پایان نیندیشم
که همین دوست داشتن زیبا است
به عشق...
چون زلف تو ام جانا در عین پریشانی
چون باد سحرگاهم در بی سر و سامانی
من خاکم و من گردم من اشکم و من دردم
تو مهری و تو نوری تو عشقی و تو جانی
خواهم که ترا در بر بنشانم و بنشینم
تا آتش جانم را بنشینی و بنشانی
ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
من چشم ترا مانم تو اشک مرا مانی
در سینه سوزانم مستوری و مهجوری
در دیده بیدارم پیدایی و پنهانی
من زمزمه عودم تو زمزمه پردازی
من سلسله موجم تو سلسله جنبانی
از آتش سودایت دارم من و دارد دل
داغی که نمی بینی دردی که نمی دانی
دل با من و جان بی تو نسپاری و بسپارم
کام از تو و تاب از من نستانم و بستانی
ای چشم رهی سویت کو چشم رهی جویت ؟
روی از من سر گردان شاید که نگردانی
(رهی معیری)
تقدیم به ماه ...
یارب از عرفان مرا پیمانه‌ای سرشار ده
چشم بینا، جان آگاه و دل بیدار ده
هر سر موی حواس من به راهی می‌رود
این پریشان سیر را در بزم وحدت بار ده
در دل تنگم ز داغ عشق شمعی برفروز
خانهٔ تن را چراغی از دل بیدار ده
نشاهٔ پا در رکاب می ندارد اعتبار
مستی دنباله‌داری همچو چشم یار ده
برنمی‌آید به حفظ جام، دست رعشه دار
قوت بازوی توفیقی مرا در کار ده
مدتی گفتار بی‌کردار کردی مرحمت
روزگاری هم به من کردار بی‌گفتار ده
چند چون مرکز گره باشد کسی در یک مقام؟
پایی از آهن به این سرگشته، چون پرگار ده
شیوهٔ ارباب همت نیست جود ناتمام
رخصت دیدار دادی، طاقت دیدار ده
بیش ازین مپسند صائب را به زندان خرد
از بیابان ملک و تخت از دامن کهسار ده
ماه ...
مخمور جام عشقم ساقی بده شرابی
پر کن قدح که بی می مجلس ندارد آبی
وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید
مطرب بزن نوایی ساقی بده شرابی
شد حلقه قامت من تا بعد از این رقیبت
زین در دگر نراند ما را به هیچ بابی
در انتظار رویت ما و امیدواری
در عشوه وصالت ما و خیال و خوابی
مخمور آن دو چشمم آیا کجاست جامی
بیمار آن دو لعلم آخر کم از جوابی
حافظ چه می‌نهی دل تو در خیال خوبان
کی تشنه سیر گردد از لمعه سرابی
(حافظ علیه الرحمه)