می نویسم بر باد، تا نماند در یاد... واگویه‌های پسری کله معلق
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...می نویسم بر باد، تا نماند در یاد... واگویه‌های پسری کله معلق
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...یاد...
یادم کردی
و من از شوق
دیگر نمی‌خوابم...
گم شدم...
گم شده ام
در جایى که تمام چیزها
آشکارا و به وضوح
پیدایند...
...
خانه ای متروک
بغضی کهنه
بادی بی پروا
شیشه هایی ترک خورده
خاطراتی سوزاننده
تمام دارایی خانه قدیمی پدریست
از پس آن پنجره ها، به جای بغض، لب خندان تو را با وجد مینگریستم
تشنگی...
از لبهای تو چه پنهان
تشنه‌ام
تشنه
بتاریخ اول فروردین نود و دو
بهار...
بیزارم از بهار
با آن شکوفه‌های مسخرۀ گیلاسش
که چشمهای بستۀ تو را یادم می‌آورد
بیزارم از بهار
با آن هوای احمقانه‌اش
که نه سرمای رفتنت را به صورتم می‌کوبد
نه گرمای دلپذیر ِ بودنت را به رُخم می‌کشد
بیزارم از بهار
و آواز ِ بلبلان ِ شهوترانش
که نه از عشق بویی بُرده‌اند نه از عاطفه
تنها چند شاعر ِ بی‌سواد را
بی‌سوادتر از همیشه
به عرصۀ ادبیات ِ گندیدۀ سرزمینم معرفی می‌کند
بیزارم از بهار
که چون تویی را در آغوش ِ سبزش نخواهد داشت
ما را بس...
شب ِ من هیچ ندارد اگر، امّا، تو که ماهش هستی؟دل ِ تو ماه ِ شب ِ تنهایی است
و همین پنجرۀ خانۀ ما را کافی است
بتاریخ اول فروردین نود و دو