می نویسم بر باد، تا نماند در یاد... واگویه‌های پسری کله معلق
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...می نویسم بر باد، تا نماند در یاد... واگویه‌های پسری کله معلق
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...حکایت ما...
حکایت ما
حکایت برف و شکوفه بود
دیر آمدی
زود رفتم
میوه هم ماند
برای سال بعد
که شاید کمی زودتر بیایی
تو...
تو بیایی امشب
حاضرم همراهت
در فراسوی
سکوت در مانده ی شب
بی قراری کنم و
مجنون باشم
تا ببیند دریا
که تو دنیای پر از
دلهره وشاد منی
اندکی را از شب
توبیا با من باش
که به اندازه ی
یک راه بلند
من دلتنگ تو ام
آسمان من...
می گویند
آسمان آبی ست
هر جا که باشی
اما قصه گویم
نگفته بود
ابر ها همسفرم
خواهند بود
هر جا که باشم !
سالها...
سال‌هاست
کــه ایـن‌جــا
به انتظار ِ تو ایستاده‌ام...
افسوس،
که در این عصر ِ ماشینی
علف هم
زیر ِ پای ِ آدم سبز نمی‌شود.
صدای نفسهایت...
سر انگشتانم که می سوزد
یعنی وقت نوشتن از توست
بیا در خیالم
آرام بنشین
می خواهم صدای نفس هایت را بنویسم.
تولد دوباره...
سالها پیش
حلق آویز می کردم خودم و آرزوهایم ....!
ترسم از مرگ نیست
از تولد دوباره می ترسم
یاد...
نه خنده ای کردم
نه شعری سرودم
تمام روز را خاموش ماندم
آن همه را با تو خواسته بودم
از همان آغاز
از آن جدل های رهاسرانه
سرشار از هذیان‌های روشن
تا آن شام واپسین
که با هم در سکوت خوردیم
باران...
لبخندت
خواستم به تو فکر نکنم
لبخندت،
آآآآآآآآه؛
لبخندت.
ماه من...
شبیه هیچ خاطره ای
به انتظار می ایستم
غریبانه در آغوش دلتنگی
در ابتدای هفته
خودم را می گذارم روی طاقچه و
فکرت را زیر بالش
در شبی که ماه شبیه توست
تنهایی...
تنهایی سرریز شده ام
در نگاهت
به رقص در می آید
شبیه هیچ
هر روز، همانطور دست نخورده
بی تفاوت
و خیالی نیست
که دق می کند؛ در پناه آرامشت
راست می گویی
تقصیر تو نیست
که آن همیشه تنها
معشوق بی آغوش واژه های وحشی
تو را دوست می دارد
علی رغم میل این جهان
اندوه...
اندوه
حاشیه می شود
به مهربان لبخندت
در هجوم بی تابی
پشت قدم های تو
می ایستم
روی لبهایم
راستی
بوی شعر می دهی
حواست نیست!
دوستت خواهم داشت
در بیداد این سکوت
مترسک بعدی بعدی...
مترسک بود
اما
قلب کاهی اش
نگران ترسیدن پرنده ها بود
هر شب
به ستاره ها میگفت :
شما که از آن بالا نگاه می کنید هم
می ترسید؟
مترسک...
مترسک بود
اما
شانه های کاهی اش
هرسال
بعد از دروی گندمزار
به جرم پاسبانی از خوشه ها
در آتش سوزانده می شد..
تو...
تو رفته اى و شعرى در راه است...
لبخند
سنگ آخرین لبخندش دلم را شکست
نگاهش گرمای سردی داشت
ابر بی طاقت شد
صبح سپیده اش را گم کرد
من ماندم و حسرت..
"خط خطی"
امروزانه های احسان
بتاریخ بیست و هفتم بهمن ماه نود ویک
آب...
چشمه های جوشان من
در مسیر رسیدن به دریای تو
از دستمال کاغذی ها می گذرند.
همه دستمال های دنیا را خیس کرده ام
ولی انگار آب شده ای و رفته ای به زمین
