بی‌تو ندیده‌ام گل سرخ بهار را
هم سبزه‌ها و منظره ی جویبار را
هر صبح در مقابل سجّاده می‌نهم
محراب ابروان قشنگ نگار را
با آرزوی لحظه ی دیدار، میخورم
شلاّق رفت‌و آمد لیل و نهار را
بر من بریز ای گل رنگین‌کمان مهر
یک قطره از طبیعت سبز بهار را
تأخیر وعده‌های تو لبریز کرده‌است
پیمانه‌های صبر و دل بردبار را
حالم گرفته مثل همین آسمان تار
حالم به مثل تو و غم این شکسته تار
این روزگار گم‌شده با ما چه کرده است
تا هر کجا ببینمت، آیینه! سوگوار
تا هر کجا شبیه خودم در قد تو بود
زخمی به استخوان و سری تا ابد دچار
شاید که عشق زخمی تو گل کند، عزیز!
فصلی پر از ترانه بچرخد بر این مدار
گنجشکهای دهکده پر از غزل شود
بر گیسوان گیج تو آید کمی بهار
ای رحمت همیشه پر از آیه‌های سبز!
بر روزگارِ از نفس‌افتاده‌ام ببار...
***********************
تنها برای ماه
عشق در حیطه ی فهمیدن ما نیست، بیا برگردیم
آسمان پاسخ پرسیدن ما نیست ، بیا برگردیم
گریه هامان چقدر تلخ، ببین ! رنگ ترحّم دارد
تا زمین دشمن خندیدن ما نیست، بیا برگردیم
باغ از فطرت این جاده پر از بوی شکفتن ها، حیف
شمّه ای مهلتِ بوییدن ما نیست، بیا برگردیم
بال سنگین سفر میشکند وای ملال انگیز است
هیچ کس منتظر دیدن ما نیست، بیا برگردیم
مثل گنجیم گران سنگ پر از وسوسه هاییم ولی
دزد هم مایل دزدیدن ما نیست ، بیا برگردیم
خودمانیم ببین! ما دلمان را به دو قسمت کردیم
عشق در حیطه ی فهمیدن ما نیست؟! بیا برگردیم.
*************
ما که آن موقع سر در نمی آوردیم . شما قضاوت کنید که آیا برگردیم؟
سن و سالی نداشتیم که
دوباره آینه آبادهای تکراری
سکوت و تلخی فریادهای تکراری
عروس های خیالی کنار حجله ی مرگ
در التماس به دامادهای تکراری
برای هضم غذاهای مرگ مجبوریم
به صرف کردن سالادهای تکراری!
و عشق واژه ی پایان زندگی می شد
...و عشق ضربه ی جلادهای تکراری
شبیه مزه ی شیرین زندگی هستی
و من شبیه به فریادهای تکراری
گذشتی از همه اردیبهشت های سیاه
به سوی غربت خردادهای تکراری
برای خاطره هایم هنوز در وزش اند
به سمت آینه ها بادهای تکراری...
چه لحظه ها که نشستم در امتداد خودم
چه دردها که کشیدم از اعتماد خودم
چه روزها که به دنبال سایه ام بودم
همانکه نیست همیشه در امتداد خودم
چه طرح ها که کشیدم به روی بوم غزل
ز بازتاب نگاه تو با مداد خودم
اگر به مکتب چشم تو معتقد ماندم
هزار طعنه شنیدم از اعتقاد خودم
به نخ کشیده ام امشب سیاه چشم تو را
و سوخت دار و ندارم از اعتیاد خودم
چه زود میروم اما به سمت تنهایی
چه دیر میرسم اما خودم به داد خودم
دگر به یاد ندارد مرا کسی جز خود
و میروم پس از این لحظه ها ز یاد خودم
**********
یاد آن روزها خوش باد . بهار ۱۳۸۰
از بهانه‌های خود عبور میکنم
روی اولین صندلی
باغ بوی علفهای نم‌خورده را می‌گیرد
اینجا همیشه کلاغها هستند
کلاغهای دربه‌در
نه شکل من
نه شکل هندسی تو
امروز آواره‌ام
آن‌قدر که مزه ی سیب را نمی‌فهمم
تو شانه‌هایت نمی‌لرزد
مهم نیست
امروز کدام درخت به بلوغ می‌رسد
و سیب سقوط میکند
و گلهای دامن دختر مشوّش میشود
صندلی روبه‌رو
کاش برای تو بود
انبساط نبودن
تا گلوگاه درخت بالا می‌رود
و در یک صدا متلاشی میشود
بوی تند علفها
کلاغها رفته‌اند
صندلی روبه‌رو خالی است...
کنده‌کاری میکنم
نقش ترا
بر بوم شعر‌هایم
پیشانی‌ئی
که خدا را به ستایش وا می‌دارد
ابروانت
وارونه لبخندهای ماه‌اند
برفراز
خورشید‌هایی در حال طلوع
لبانت
همزاد توت‌های باغ کودکی‌ام
با شوق در کودکی‌ام غوطه میخورم
زمستان هشتادو هشت
آسمانی بودن با صداقت همراست .
آسمانی بودن در رفاقت پیداست.
می شود همراه و همدل باشیم
می شود هم یار و یاور باشیم
می شود در اوج امید و صفا
تا نهایت همره هم باشیم
میشود در این زمان بی وفا
در میان آتش و رنج و بلا
دوستانی اسمانی باشیم
وقت طوفان
مرغ طوفان باشیم
دوستانی جاودانی باشیم
آسمانی باشیم
آسمانی
آسمانی
آسمانی باشیم.؟
************************
همین دو روز پیش توی اتوبوس در جاده رودهن . با بچه های بنیاد نخبگان می رفتیم به سمت پارک علم و فناوری پردیس ** پانزدهم مهر ماه هشتاد و نه
بر تن بوم سفید انتظار
در صفحه تهی از سایه و رنگ
نقاشی کن فاصله را تا سر آن کوه بلند
تا امتداد دورترین نقطه تردید
با پرتره ای از آن کوچه بن بست
که در انتهای می رسد به یک دل تنگ
و با سایه ای از یک عشق خیالی
که تو خوب آن را در سر می پرورانی
و در آخر طرحی از یک شعله خاموش
با نیم نگاهی خالی از شور
که خیره گشته به نقطه ای دور
تا که شاید با این طرح گویا
همه باور کنند
نیست حتی
به اندازه یک سر سوزن
میان من و تو احساس.
نمی دانم چه کسی با من می گفت:
که تو پر از ناب ترین واژه احساسی!؟
که تو پر از ناب ترین واژه احساسی!؟
***************
وقتی که من دل دادم
هشتادو چهار ی بس غمناک
درخت بود و تو بودی و باد، سرگردان
میان دفتر باران، مداد سرگردان
تو را کشید و مرا آفتابگردانت
میان حوصله گیج باد سرگردان
همیشه اول هر قصه آن یکی که نبود
نه باد بود و نه تا بامداد سرگردان
و آن یکی همه ی بود قصه بود و در او
هزار و یک شب و صد شهرزاد سرگردان
تمام قصه همین بود راست می گفتی :
تو باد بودی و من در مباد سرگردان
زمین تب زده، انسان عصر یخ بندان
و من میان تب و انجماد سر گردان
ستاره ها همه شومند و ماه خسته من
میان یک شب بی اعتماد سر گردان
مرا مراد تویی گرچه بر ضریح تو هست
هزار آینه ی نا مراد سرگردان
نماد نام تو بود و نماد ناله من
هزار ناله در این یک نماد سر گردان
................................................
................................................
درخت کوچک تنها به باد عاشق بود
و باد
بی سرو سامان
و باد
سر گردان *
تمام قصه همین بود، راست می گفتی !
به سال یک هزار و سیصد و هشتاد
بـــی تو دیگــــــــر به خـــــــــدا تاب_ شب_ تار نــــدارم
جــــــــــز خیال_ تو و فکــــــــر_ تو دگر کــــــــار ندارم
گـــــــرچه گفتی که مگو راز و بپوشان غــــــــم عشق
راز افشـــــــــــا شد و من قــــــــــدرت_ انکــــــار ندارم
جز تو آن کس که به حرف_ دل_ من گوش دهد کیست؟
گــر نباشـــــی به خــــــدا محـــــــــــرم_ اسرار ندارم
به وصــــــــــالت نرسیدم که دگـــــــــر هیچ دوایـــــــی
بهـــــــــــر_ آرامش_ این خـــــــــــاطر_ بیمــــــار ندارم
تو چـــــــــــــــرا دور شدی از من و رفتــی ز کنــــــارم؟
گوییـــــــــا در نظــــــرت قــدر_ خس و خـــــــــار نـدارم
رفتــــــــی اما تو ندیدی که شـــــدم غــرقه ی_ حیـرت
باورم کــــــــی شود آخـــــــــر که دگــــــــر یار ندارم؟
***********************
لطفاً شعر رو آهسته بخونید . در ضمن این شعر واسه الان نیست اما با روحیات امروز من تطابق داشت .موزیک وبلاگ رو عوض کردم . پیانو رویای طلایی اثری از استاد جواد معروفی رو براتون گذاشتم. در ضمن بازم میگم که نظرات بی نام و نشون خونده نمیشه و تائید هم نمیشه .
پائیز هشتادو شش
تو به من می گویی
نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
چه تفاوت دارد
باد با هر نفس آمد آمد خانه ما ز درون طوفانی ست
تو به من می گویی
نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
چه تفاوت دارد
باد با هر نفس آمد آمد خانه ما ز درون طوفانی ست
مرا شبیه غزلهای خود بسوزان زن!
وشعله شعله دلم را زخود بگیران زن!
مرا که همسفر سالهای همسانم
بکن برای خدا لحظه ای پریشان زن!
اسیر ورطه تکرارم و سکوتی زرد
به دشت تشنه روحم ببار باران زن!
کسی برای دل من غزل نمی خواند
تو مرحمت کن و چشمی به من بچرخان زن!
مرا به وسعت چشمان خویش مهمان کن
سبد سبد گل شادی سرم بپاشان زن!
نمانده مهلت عمرم بیا و کاری کن
رسیده برگه تقویم تا زمستان زن!
یادم نیست چه تاریخی بود
و نکته اینکه شعر ها و متن های من هیچگونه مخاطب خاصی نداره.
نشد که بشه !!!
همیشه ازسر بی خوابی است
نه برای آرایش شعرم
گاهی که ناگزیرم
ماه را از پیشانی پنجره بیاویزم
و انقدر بچرخانم
که از سرگیجه اش
خوابم بگیرد و
نفهمم
خورشید چند شنبه
صبحانه ام را خورده است
تو اگر از چرخش دلخراش ماه
غمگینی
سری به این پنجره بزن
و شاعری را از خواب بیدار کن
که شب از چرخش صورتت
خوابش بگیرد
و فردا
صبحانه اش را
با خورشید قسمت کند
بهار 1380
عشق خاطره ایی دور است
در ذهن پیر مردان روی نیمکت پارک
که وقتی با هم حرف می زنند
میان دود سیگار محو می شود
راهم را ادامه می دهم
می خواهم بین این دیوار ها منتظر تولد پنجره ایی باشم
شاید این کوچه دانه ایی را که
سالها پیش کاشته ام فراموش
نکرده باشد
می دانم سهم بزرگی است
که نام تو روی پیشانی من باشد
و نام من
روی زمین تو غلت بخورد
من می خواهم بخوابم
می خواهم دراز بکشم
و برای اولین ایست بازرسی
داستانی سر هم کنم
یادم باشد نام تو را که حالا
بین پیشوند و پسوند ها اسیر است
نبرم
"متبرک باد نام تو "
بین انگشتان جوهری من
که مشت می شود روزی و می چکد روی زمین
روزی که من هم خاطره ایی می شوم
میان خاکستر سیگار ها ی روی نمیکت پارک
یک روز پاییزی سال 1384 همدان
پی نوشت : نکته ای جا ماند که این عکس کاملا بی ربطه . این واسه جنگولک بازی های گذشته منه. همین
روی دل با خون نوشتم عـــشق ممنوع است و بس
زندگی یعنی تنفس پشت زندان قفس
زیر بارانم رها کردی بدون جان پناه
بعد تو باران نمی شوید دگر از تن گناه
در نگاه هر چمن گویی دو چشمت خفته است
تو همیشه بهترینی گر چه دل آشفته است
قهرمان این حکایت تا ابد تنها تویی
راز خود را با که گویم همدم شب ها تویی
رفتی و شب های من مهتاب را دیگر ندید
رنگ دریا رادلم در خواب هم دیگر ندید
رفتی و زنجیر بستم لابلای پنجره
رفتی و آتش زدم من قصه های خاطره
رفتی و اشک است مهمان دل پر حسرتم
یک بغل حسرت بمانده در سکوت غربتم
رفتی و گسترده گشته پنجه تاریک درد
رفتی و این خانه گشته همدم غم های سرد
چشم خیس شمعدانی پر زبهت بی کسی است
او هنوزم آشنای کوچه دلواپسی است
دل به امید که بندم که دلم در بند توست؟
دل هنوزم جان فدای آخرین لبخند توست
رفتی و دنیای مارا زیرو رو کردی عزیز
عشق را در چشم دیگر جستجو کردی عزیز
باورم هرگز نکردی هان تویی دنیای من
عشـــــق را ممنــــــوع کردم بعد تو رویای من
یا حق...
به دیواره ی دل
در قاب طلائی
درون تو تنها گذرگاهی است که می تواند یاری رسان باشد.
با سفر به درون می توانی به هستی چنگ بزنی.
در آن لحظه، با همه چیز احساس یگانگی ژرفی می کنی.
و دیگر تنها نیستی،غیر تو کسی نیست.
این تنها تو هستی که در همه سو بسط یافته ای و در همه چیز تجلی کرده ای،
این تویی که در درخت شکوفا شده ای ; این تویی که در ابرهای نقره ای می خرامی،
در دریای بیکران،قطره ای و در رود، جاری.
این تویی در جانوران و این تویی در انسانها.
There is only one door which can help
You and that is within you.
Taking a jump into yourself, you have
Plunged into existence.
In that moment you feel a tremendous
Oneness with all. Then you are no longer
Lonely, no longer alone, because there is
nobody who is other than you.
There is only you expanded in all
Directions, in all possible manifestations. It is
You flowering in the tree; it is you moving in
a white cloud. it is you in the ocean, in the
river. It is you in the animals, in the people.
عمارتی زیبا
در چمن زاری بزرگ
کنار دریا چه های شیر
من آنجا زندگی می کنم
با نامی از انسان و
شکوهی از خدایان
اما حقیقت چیز دیگری ست
من
در جستجوی او
