می نویسم بر باد، تا نماند در یاد... واگویه‌های پسری کله معلق
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...می نویسم بر باد، تا نماند در یاد... واگویه‌های پسری کله معلق
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد...دوزخ بهشت
پروردگارم مهربان من
از دوزخ این بهشت رهاییم بخش
در اینجا هر درختی مرا قامت دشنامی است
و هر زمزمه ای بانگ عزایی
وهرچشم اندازی سکوت گنگ وبی حاصلی
در هراس دم می زنم
در بی قراری زندگی می کنم
وبهشت تو برای من بیهودگی رنگینی است
من در این بهشت
همچون تو در انبوه افریده های رنگارنگت تنهایم
تو قلب بیگانه را می شناسی
که خود در سرزمین وجود بیگانه بودی !
کسی رابرایم بیافرین تا در او بیارامم!
دردم درد بیکسی بود.
گقتگو...
با سر تو ناله ها کردم
با صدای تو من دعا کردم
با نگاه تو اشنا گشتم
با خدای تو بی خدا گشتم
{سکوت}
قفس بی رنگ...
شهر من را قفسی بی رنگ است!
آرزو بوسه تلخی به دل پر رنج است!
بیدها لرزان !
خانه ها رقصان!
لای گلها نفسی دلتنگ است!
چشم من گریان راز شب پنهان
شهر ما دلتنگ است
خانه ها در جنگ است
بوی نرگس بی جان
آسمان در هجران
یاد زلفش به دلم شبرنگ است
می کشم قفس...
می کشم قفس
درونش پرواز
می کنم نغمه
می شوم یک ساز
چرا کنم مطرح؟
قفس کنم آغوش؟
غم کنم آواز
گوش ها شود پر نوش؟
به چه می کنند اندیشه؟
ز چه رو می کنند آزارم؟
کیف و کوکشان از چیست؟
قفسی بر سرم شود آوار؟؟؟
کاش میشدش روزی آوار!
بهر آزادی نویدی بود
شایدم مرگ باشد! اما باز
بهر آزادی مسیری بود
بار ها میله ها را شماریدم
بار ها فاصله ها را نوردیدم
بارها در میان هر میله
اندکی سر بزرگ دیدم!
باز اندکی می پریدم من
تا که شاید میله ها کنم غمناک
چند تاشان آشنا گردند
دل سنگشان شود چون خاک
فاصله کمی شود نزدیک
دوستی را کنند آغاز
از میان این کمی دوری!
برون شوم
کنم
پرواز!!!!!
بگم خواست ولی نتونست...
گاهی او قا ت برای رسیدن به هدفی حاضری هفت دریا و آسمون رو پشت سر بذاری
اما وقتی به هدفت نزدیک میشی قدم آخر برات سخت میشه ،
چرا؟
مگه این تو نبودی که شب و روز خوابشو میدیدی..!
خواب میدیدی بهش رسیدی؛
چیزی رو که می خواستی کم و بیش به دست آوردی!!
حالا چی شده؟
نکنه ترسیدی...!؟
می خوای برگردی...!؟
چی؟
راضی نیستی؟
این حقت نبود؟
بیشتر از این می خوای؟
نه!
نمی تونی برگردی!
آخه جراتشو نداری!
یا شاید هم دیگه فرصتشو نداری ..!؟
اما هنوز تردیدی نارنجی همه ی وجودتو پر کرده...
اما یه شاعری می گه: خواستن توانستن است،
حالا نمی دونم آخرش رو چی باید بگم؟
.......
بگم خواست ولی نتونست
یا خواست و تونست...؟؟؟؟
بی مخاطب خاص
کاشکی...
کاش می شد که کسی می آمد
این دل خسته ما را می برد
چشم ما را می شست
راز لبخند به لب,می آموخت.
کاش می شد که کسی می آمد
باور تیره ما را می شست
و به ما می فهماند
دل ما,منزل تاریکی نیست
اخم بر چهره بسی نازیباست
بهترین واژه همان لبخند است
که ز لب های همه دور شده است
کاش می شد که به انگشت, نخی می بستیم
تا فراموش نگردد که هنوز انسانیم
قبل از آنی که کسی سر برسد
ما نگاهی به دل خسته خود می کردیم
شاید این قفل به دست خود ما باز شود
کاش در باور هر روزه مان
جای تردید نمایان می شد
و سوالی که چرا سنگ شدیم؟
و چرا ,خاطر دریایی مان خشکیده است؟
کاش می شد که شعار
جای خود را به شعوری می داد
کاش پیدا می شد
دست گرمی که تکانی بدهد
تا که بیدار شود, خاطره آن پیمان
و کسی می آمد و به ما می فهماند
ازخدا دور شدیم
کاشکی...
کاشکی واژه درد آور این دوران است
کاشکی جامه مندرس امیدی است
که تن حسرت خود پوشاندیم
شاید...
می گفت تنهاست ازش خواستم یه کم از تنهاییشو با من قسمت کنه تا سهم کمتری از تنهایی به اون برسه اون می گفت نمیشه ولی من بیشتر اصرار کردم تا بالاخره قبول کرد بعد با هم شروع کردیم می خواستیم تنهاییشو نصف کنیم نصفش مال من نصف دیگش مال اون ولی اینقدر این تنهایی بزرگ بود که هیچ وقت نتونستیم نصفش کنیم . نمیدونم اصلا این تنهایی انتهایی داره یا من اصرار بیخودی کردم من کارمو فعلا ادامه می ده شاید وسط کار یکی پیدا بشه اونوقت شاید اون بتونه ته این تنهایی را پیدا کنه. امیدوارم .....
شایدم فکر میکنه تنهاست اگه این فقط یه فکر باشه شاید اصلا به انتهاش نرسیم.نمی دنم ولی گاهی هر چی آدم سنش می ره بالا و دوستای بیشتری پیدا میکنه و دور و برش شلوغ می شه بیشتر توی اون شلوغی و تنهایی خودش غرق می شه شایدم سعی میکنه که غرق بشه .
نمی دونم شاید.......
هیچ...
چه با اقتدار بر من می تازد
شب شده
تاریکی...سکوت...خاموشی
انگار دنیا دنیای دیگریست در شب
انگار راه برای گم شدن ها
برای رفتن ها
برای پرواز باز است
دل حجم سنگین زمان را تاب ندارد
بی قرار است
آخی!!!تفلی!!!
آسمان همیشه آبی کجاست؟
خورشیدی که چشمهایم را گریزان میکند کجاست؟
همه خوابند
حتی دست نشانده های آدمک ها هم در خوابند
تنها دل من بیدار است و خدای دل من!!
آخی!!تفلی!!!
شمال!!!
جنوب!!!
غرب!!!
و شرق!!!
خوب نگاه کن
خوب حس کن
آره فریاد بزن فقط خودتی و خودت
کسی نیست با نگاهش خلوتت را بر هم زند
کسی نیست با کنایه اش آزارت دهد
میدانم
میدانم از حبس شدن دلگیری
حتی از من دلگیری
میدانم....
ولی اگر حبست نمیکردم شاید الان زنده نبودی
این دنیا دنیای تو نیست
اینجا همه بی سر شده اند.
همه بی دل شده اند
هیچکس حرفت نمی فهمه
زود میمردی
زود میمردی
خیلی زود.......................
کودکی را دیدیم
که به همراه صفا همچو عقاب
پر کشان رفت بر این اوج فلک
آسمان زیر پر خویش کشاند
و بجز خاطره ای مبهم از آن
هیچ نماند ........
اگر....
وتماشای توزیباست اگر بگذارند
به من عاشق مسکین به حقارت منگر
دل من وسعت دریاست اگر بگذارند
غضب آلود نگاهم نکنید ای مردم
دل من مال شماهاست اگربگذارند
من زه اظهار نظرهای دلم فهمیدم
عشق هم صاحب فتواست اگربگذارند
دل غم دیده من این همه آواره نگردد
خانه دوست همین جاست اگربگذارند
چه ها که به نام عشق نکردیم
تو که التماس می کنیاو که ناز می کند
تو که کاسه گدایی به دست گرفتی و
او که حقارت درونش را
پشت عشوه هایش مخفی کرده
چه ها که به نام عشق نکردیم
عشق ،ظاهر زیبای
درون گندیده تو بود
آنجا که گل سرخ می فروختی و
"دوستت دارم " می خریدی
و چه ها که به نام عشق نکردیم
انتظار
و
انتظار
و
انتظار
و لحظه هایی
که هر لحظه اش
دشنه ای بود
که به خود می زدی از پشت
چه ها که به نام عشق نکردیم
چه شب ها که صبح کردی
بر بستری که خود را
به دو کلام پوچ "دوستت دارم " فروختی !
و چه ها که به نام عشق نکردیم
باران چشمانت...
باز باران با ترانه.با سفر های شبانه
میروم با یار دیرین
یک سفر زیبا وشیرین
با کمند دلربایم
وه چه من بی انتهایم
من تو را خواندم شبانه
با کلامی کودکانه
از سر صدق ومحبت
منتظر بهر مودت
من تمام ارزوهارا کمندم
در تو دیدم در تو خواندم
باز باران پشت چشمم
باز باران پشت چشمت
چه کسی ...
قلب من یخبندان
خونم اما جوشان
دست مهروگرمی مانده اما در جان
دلم از سنگ شده
می طپد بیهوده
قلب من که سهل است‘مهر کمرنگ شده
فکر من آشفته
روحم اما شاد است
زخم بیداد زمان بر تنم جان دادست
لب من می خندد
دل ولیکن لرزان
رنج همنوعانم آه ندارد پایان
((چه کسی می خواهد
من و تو ما نشویم))
ظلم دگر ویرانست گر همه ما بشویم
زورق شکسته...
نه شکفتم سالی
سرودم فصلی نه
نه خوشی درماهی
نه زبختم به کامم روزی
نه زمان یارم شد
نه زمین گورم شد
نه فلک رونق آمالم شد
نه شکستم در باد
نه شدم یک دم شاد
من شدم روحی سرد
باهمه بیگانه
پیشتر پروانه من پرازشوروحرارت بودم
بعدها ملتهب ازمشعل بی سامانه
نگداختم زغم و حّدت ظلم وبیداد
نشکستم درباد نشدم یک دم شاد
زورق حس لطیفم به گرداب فتاد
نگرفت پهلویی
ننشست بر کوهی
نگرفت دست به سکّان دل من نوحی
نگشودم بالی
نشکفتم سالی
نه دگر مانده به دل احوالی.
باز بابا نان ندارد...
اوگفت:" بابا مثل هرشب نان ندارد
سارا به سین سفره مان ایمان ندارد"
بابا دگربر قدرتش ایمان ندارد
دیوار سرد خانه اش سیمان ندارد
بابا تمام لحظه ها در فکر سارا
این غم درون سینه اش پایان ندارد
دارا برای خواهرش سیب هدیه آورد
سارا به زیر خاکها او جان ندارد
کبری دگرتصمیم خود کرده فراموش
زیرا دگراین شهر بم باران ندارد
اوگفت :"بابا همکلاس اولی هاست"
امّا دگر این اولی مامان ندارد
مادر که روزی دامنش مأ وای او بود
برچهره اش سودا و غم میزان ندارد
گویی وحید درجستجوی دوستش بود
ا مّا دگر این مدرسه ایوان ندارد
انگار شهر پیراهن خود را درید ه
چون اوبه سان ریزعلی دهقان ندارد
گوش همه در انتظار زنگ یاری
کوکب به دور سفره اش میهمان ندارد
آنقدر زرد و پرپرند گل های این باغ
تاب صبوری کس بر این حرمان ندارد
اوگفت:"بابا مثل هرشب نان ندارد"
امّا ندانست این سرا سامان ندارد
گویی دگر وقت ظهورش سر رسیده
" این انتظار خیسمان پایان ندارد. "
کاش می دیدم چیست...
کاش می دیدم چیستآنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری است
آه وقتی که تو لبخند نگاهت را
می تابانی
بال مژگان بلندت را
می خوابانی
آه وقتی که توچشمانت
آن جام لبالب از جاندارو را
سوی این تشنه جان سوخته می گردانی
موج موسیقی عشق
از دلم می گذرد
روح گلرنگ شراب
در تنم می گردد
دست ویرانگر شوق
پرپرم می کند ای غنچه رنگین پر پر
من در آن لحظه که چشم تو به من می نگرد
برگ خشکیده ایمان را
در پنجه باد
رقص شیطان خواهش را
در آتش سبز
نور پنهانی بخشش را
در چشمه مهر
اهتزاز ابدیت را می بینم
بیش از این سوی نگاهت نتوانم نگریست
اهتزاز ابدیت را یارای تماشایم نیست
کاش می گفتی چیست
آنچه از چشم تو تا عمق وجودم جاری است
عشق بزرگ...
معلم نیستم
تا عشق را نشانت دهم
ماهی به یاد گرفتن نیاز ندارد
تا شنا کند
گنجشک تا بپرد
تنها شنا کن
بپر
عشق در کتاب نیست
عاشقان بزرگ
خواندن بلد نبودند
عشق...
یا فقط نوری ز عشق من دیده ام
گر که این نور است پس عشق چیست
یا که معشوق چنین اعجاز کیست
تا کجا باید برفت و در کجا باید نشست
تا به کی این شیشه ی دل دم به دم باید شکست
در شکستن رازها پنهان و اسراری نهان
بی شکستن در وجودش نیست این درّ گران
این چه اعجازی است دل را می برد
صاحب اعجاز از بهر وصال جان می خرد
چون که جان دادی دگر دلداده ای
عاشقی را می خری و ساکن میخانه ای
من که مخمور می و ساقی شدم دیوانه ام
تا ابد هم ساکن دیوانه ی میخانه ام
عشق را که می پذیری...
وقتی که خوشبختی را می پذیری
رنج را نیز پذیرا می شوی
هشیاری را که بر می گزینی
گاه گیج و مغشوش می شوی
بر دیگران که غالب می شوی
مغلوب انان نیز میشوی
هر قدمی که به جلو برمی داری
قدمی دیگر را پشت سر می گذاری
تو!
تو که طلوع خورشید را می پذیزی چگونه از غروب ان گریزی خواهی داشت؟
عشق را که می پذیری...
زندگی...
زندگی
بر زمین افتاده پخشیده ست
دست و پا گسترده تا هر جا
از کجا ؟
کی ؟
کس نمی داند
و نمی داند چرا حتی
سالها زین پیش
این غم آور وحشت منفور را خیام پرسیده ست
وز محیط فضل و شمع خلوت اصحاب هم هرگز
هیچ جز بیهوده نشنیده ست
کس نداند کی فتاده بر زمین این خلط گندیده
وز کدامین سینه ی بیمار
عنکبوتی پیر را ماند ، شکن پر زهر و پر احشا
مانده ، مسکین ، زیر پای عابری گمنام و نابینا
پخش مرده بر زمین ، هموار
دیگر آیا هیچ
کرمکی در هیچ حالی از دگردیسی
تواند بود ؟
من پرسم
کیست تا پاسخ بگوید
از محیط فضل خلوت یا شلوغی
کیست ؟
چیست ؟
من می پرسم
این بیهوده
ای تاریک ترس آور
چیست ؟