عشق در حیطه ی فهمیدن ما نیست، بیا برگردیم
آسمان پاسخ پرسیدن ما نیست ، بیا برگردیم
گریه هامان چقدر تلخ، ببین ! رنگ ترحّم دارد
تا زمین دشمن خندیدن ما نیست، بیا برگردیم
باغ از فطرت این جاده پر از بوی شکفتن ها، حیف
شمّه ای مهلتِ بوییدن ما نیست، بیا برگردیم
بال سنگین سفر میشکند وای ملال انگیز است
هیچ کس منتظر دیدن ما نیست، بیا برگردیم
مثل گنجیم گران سنگ پر از وسوسه هاییم ولی
دزد هم مایل دزدیدن ما نیست ، بیا برگردیم
خودمانیم ببین! ما دلمان را به دو قسمت کردیم
عشق در حیطه ی فهمیدن ما نیست؟! بیا برگردیم.
*************
ما که آن موقع سر در نمی آوردیم . شما قضاوت کنید که آیا برگردیم؟
سن و سالی نداشتیم که
آدمیزاد عجب که موجود عجیبی ست!
دوباره آینه آبادهای تکراری
سکوت و تلخی فریادهای تکراری
عروس های خیالی کنار حجله ی مرگ
در التماس به دامادهای تکراری
برای هضم غذاهای مرگ مجبوریم
به صرف کردن سالادهای تکراری!
و عشق واژه ی پایان زندگی می شد
...و عشق ضربه ی جلادهای تکراری
شبیه مزه ی شیرین زندگی هستی
و من شبیه به فریادهای تکراری
گذشتی از همه اردیبهشت های سیاه
به سوی غربت خردادهای تکراری
برای خاطره هایم هنوز در وزش اند
به سمت آینه ها بادهای تکراری...
چه لحظه ها که نشستم در امتداد خودم
چه دردها که کشیدم از اعتماد خودم
چه روزها که به دنبال سایه ام بودم
همانکه نیست همیشه در امتداد خودم
چه طرح ها که کشیدم به روی بوم غزل
ز بازتاب نگاه تو با مداد خودم
اگر به مکتب چشم تو معتقد ماندم
هزار طعنه شنیدم از اعتقاد خودم
به نخ کشیده ام امشب سیاه چشم تو را
و سوخت دار و ندارم از اعتیاد خودم
چه زود میروم اما به سمت تنهایی
چه دیر میرسم اما خودم به داد خودم
دگر به یاد ندارد مرا کسی جز خود
و میروم پس از این لحظه ها ز یاد خودم
**********
یاد آن روزها خوش باد . بهار ۱۳۸۰
از بهانه‌های خود عبور میکنم
روی اولین صندلی
باغ بوی علفهای نم‌خورده را میگیرد
اینجا همیشه کلاغها هستند
کلاغهای دربه‌در
نه شکل من
نه شکل هندسی تو
امروز آواره‌ام
آن‌قدر که مزه ی سیب را نمی‌فهمم
تو شانه‌هایت نمی‌لرزد
مهم نیست
امروز کدام درخت به بلوغ می‌رسد
و سیب سقوط میکند
و گلهای دامن دختر مشوّش میشود
صندلی روبه‌رو
کاش برای تو بود
انبساط نبودن
تا گلوگاه درخت بالا می‌رود
و در یک صدا متلاشی میشود
بوی تند علفها
کلاغها رفته‌اند
صندلی روبه‌رو خالی است...
کنده‌کاری میکنم
نقش ترا
بر بوم شعر‌هایم
پیشانی‌ئی
که خدا را به ستایش وا می‌دارد
ابروانت
وارونه لبخندهای ماه‌اند
برفراز
خورشید‌هایی در حال طلوع
لبانت
همزاد توت‌های باغ کودکی‌ام
با شوق در کودکی‌ام غوطه میخورم
زمستان هشتادو هشت
آسمانی بودن با صداقت همراست .
آسمانی بودن در رفاقت پیداست.
می شود همراه و همدل باشیم
می شود هم یار و یاور باشیم
می شود در اوج امید و صفا
تا نهایت همره هم باشیم
میشود در این زمان بی وفا
در میان آتش و رنج و بلا
دوستانی اسمانی باشیم
وقت طوفان
مرغ طوفان باشیم
دوستانی جاودانی باشیم
آسمانی باشیم
آسمانی
آسمانی
آسمانی باشیم.؟
************************
همین دو روز پیش توی اتوبوس در جاده رودهن . با بچه های بنیاد نخبگان می رفتیم به سمت پارک علم و فناوری پردیس ** پانزدهم مهر ماه هشتاد و نه
جاده برفی را دوست دارم
وقتی که رد پایت بر زمین نقش می بندد
و من می توانم تا آب شدن برفها
رفتنت را بیشتر نظاره کنم.
...
این روزها روی برف ها قدم میزنم
و تنهایی ام بیشتر به چشم می آید
زیرا که روی برف هم رد پا تنها میماند.
....
زمستان هشتادو سه انتهای بلوار ارم
بر تن بوم سفید انتظار
در صفحه تهی از سایه و رنگ
نقاشی کن فاصله را تا سر آن کوه بلند
تا امتداد دورترین نقطه تردید
با پرتره ای از آن کوچه بن بست
که در انتهای می رسد به یک دل تنگ
و با سایه ای از یک عشق خیالی
که تو خوب آن را در سر می پرورانی
و در آخر طرحی از یک شعله خاموش
با نیم نگاهی خالی از شور
که خیره گشته به نقطه ای دور
تا که شاید با این طرح گویا
همه باور کنند
نیست حتی
به اندازه یک سر سوزن
میان من و تو احساس.
نمی دانم چه کسی با من می گفت:
که تو پر از ناب ترین واژه احساسی!؟
که تو پر از ناب ترین واژه احساسی!؟
***************
وقتی که من دل دادم
هشتادو چهار ی بس غمناک
این هم عکسی که در گوشیم بود. الباقی را هم در صورت دریافت از دوست گرامی ام برایتان می فرستم
درخت بود و تو بودی و باد، سرگردان
میان دفتر باران، مداد سرگردان
تو را کشید و مرا آفتابگردانت
میان حوصله گیج باد سرگردان
همیشه اول هر قصه آن یکی که نبود
نه باد بود و نه تا بامداد سرگردان
و آن یکی همه ی بود قصه بود و در او
هزار و یک شب و صد شهرزاد سرگردان
تمام قصه همین بود راست می گفتی :
تو باد بودی و من در مباد سرگردان
زمین تب زده، انسان عصر یخ بندان
و من میان تب و انجماد سر گردان
ستاره ها همه شومند و ماه خسته من
میان یک شب بی اعتماد سر گردان
مرا مراد تویی گرچه بر ضریح تو هست
هزار آینه ی نا مراد سرگردان
نماد نام تو بود و نماد ناله من
هزار ناله در این یک نماد سر گردان
................................................
................................................
درخت کوچک تنها به باد عاشق بود
و باد
بی سرو سامان
و باد
سر گردان *
تمام قصه همین بود، راست می گفتی !
به سال یک هزار و سیصد و هشتاد
سلام دوستان گل. امشب رسیدم خونه خیلی خیلی خسته تشریف دارم به لحاظ اینکه از ۵ صبح بیدارم و در حال بازدید از مراکز مختلف.
سلام به دوستان عزیز .
راستش حواسم نبود که توی سالن اجلاس سران یه واحد داره که خدمات اینترنت هم ارائه میده . الان دیدم . اومدم و فقط رسیدم که ایمیلم رو چک کنم و بعد هم نظرات شما دوستان رو تائید کنم . شرمنده که فرصت پاسخگویی نبود .
فردا شب بر می گردم همدان . البته اگه واسه بازدید از مراکز صنعتی به اصفهان یا تبریز نرفتم.
مرسی از همتون.
پوستر من توی چهارمین جشنواره بنیاد نخبگان بیشترین رای رو آورده تا الان . 
فردا می خوام برم تهران . واسه چی؟
واسه همایش . دعوت شدیم زشته که نریم .
راستش پس از کش و قوس های زیاد سر اینکه برم یا نرم بالاخره تصمیم بر این شد که برم و با دوستان قدیمی در بنیاد دیداری تازه کنیم یا شاید یه هوایی به این کله معلقمان بخورد شاید متحول گردد. من که تمام تابستون رو واسه ی پروژه مبارک وقت گذاشتم و پام رو از همدان بیرون نذاشتم .شاید این موضوع بهانه ای باشد برای شروع دوباره . سنتورم رو چند روز پیش کوک کردم تا دوباره با جینگ و جینگش سر مامان را به درد آورده و کتکی جانانه نوش جان نمایم. باشد که همین خوب است . خلاصه آن همه صغری کبری چیدم که بگم بابا من تا شنبه نیستم . هر چی دلتون خواست توی این چند روز پشت سرم البته توی نظرات مرحمت فرمائید.
بـــی تو دیگــــــــر به خـــــــــدا تاب_ شب_ تار نــــدارم
جــــــــــز خیال_ تو و فکــــــــر_ تو دگر کــــــــار ندارم
گـــــــرچه گفتی که مگو راز و بپوشان غــــــــم عشق
راز افشـــــــــــا شد و من قــــــــــدرت_ انکــــــار ندارم
جز تو آن کس که به حرف_ دل_ من گوش دهد کیست؟
گــر نباشـــــی به خــــــدا محـــــــــــرم_ اسرار ندارم
به وصــــــــــالت نرسیدم که دگـــــــــر هیچ دوایـــــــی
بهـــــــــــر_ آرامش_ این خـــــــــــاطر_ بیمــــــار ندارم
تو چـــــــــــــــرا دور شدی از من و رفتــی ز کنــــــارم؟
گوییـــــــــا در نظــــــرت قــدر_ خس و خـــــــــار نـدارم
رفتــــــــی اما تو ندیدی که شـــــدم غــرقه ی_ حیـرت
باورم کــــــــی شود آخـــــــــر که دگــــــــر یار ندارم؟
***********************
لطفاً شعر رو آهسته بخونید . در ضمن این شعر واسه الان نیست اما با روحیات امروز من تطابق داشت .موزیک وبلاگ رو عوض کردم . پیانو رویای طلایی اثری از استاد جواد معروفی رو براتون گذاشتم. در ضمن بازم میگم که نظرات بی نام و نشون خونده نمیشه و تائید هم نمیشه .
پائیز هشتادو شش
تو به من می گویی
نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد
چه تفاوت دارد
باد با هر نفس آمد آمد خانه ما ز درون طوفانی ست
خط خطی های من
یک عمر پیچیده زیستم ...
پیچیده اندیشیدم ....
پیچیده حرف زدم و پیچیده نگریستم به هرآنچه با اطراف پیچیده خودم بود .......
این پیچیدگی خود و دیگران چنان مرا آشفت که مرا وادار به خارج شدن از دنیای اصلی خودم کرد.....
مدتی است از خودم دور افتاده ام و در این مدت کوتاه دیدم که زندگی چقدر آسان است .
زیستن، دیدن، فهمیدن، اندیشیدن و بودن .....
در محیطی بدون پیچیدگی.....
دیدم که :
زندگی به آسانی خط زدن مشق های شب است توسط آموزگار
زندگی به آسانی آب خوردن از لب چشمه است بدون گزند
زندگی به آسانی دیدن تابوت است
زندگی به آسانی تف کردن در ساحل زندگی است ....
اما برای من که عمری پیچیده زیسته ام در محیطی پیچیده بوده ام غیر از آن زندگی آسان نیست چون اصل من این نیست از اصل خود دور افتاده ام.
ولی باز این دور شدن از اصل خود را دوست دارم ....
*******************************
راستش اینو نمیدونم کی نوشتم .حالمان بسیار خوبست ملالی نیست جز دوری دوستان عزیز.
