سکوت من و او....

و سکونی که
پاییز گناهانمان را
به یادمان می آورد
با صدای
خروس بی محلی
می شکند
و دعا می کنیم
تمام آبی ها را
که در گرداب هیچ
به دور از آتش
چشمهایشان را
ببندند
که خاکسر
مرده ترین رنگ
بعد از اتمام زیبایی
سرخی زندگی آتش است
و سکون بر ما
زجه می زند