دل من...

 

دل من یه روز به دریا زد و رفت...

                                پشت پا به رسم دنیا زدو رفت...

پاشنه ی کفش فرار و ور کشید

                                آستین همّت و بالا زدو رفت....

یه دفعه بچه شد و تنگ غروب

                                سنگ توی شیشه فردا زد و رفت...

حیونی تازگی آدم شده بود

                                به سرش هوای حوّا زد و رفت...

دفتر گذشته ها رو پاره کرد

                                نامه ی فرداهارو تا زد و رفت...

دل من یه روز به دریا زد و رفت...

                                پشت پا به رسم دنیا زدو رفت...

زنده ها خیلی براش کهنه بودن

                                خودش و تو مرده ها جا زد و رفت...

هوای تازه دلش می خواست ولی

                                آخرش توی غبارا زد و رفت...

دنبال کلید خوش بختی میگشت

                                خودش هم قفلی رو قفل ها زد و رفت...

             به سرش هوای حوّا زد و رفت...

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد