به نام آنکه دیدارش زود است...

 

 نمی دونم  می خوام چی بنویسم ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم واسه ی کی می نویسم ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم کسی می شنوه صدامو یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم کسی می بینه التماس نگامو یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم می تونم این نامه رو تموم کنم یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم پروانه هنوز کنار شمعه یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم تو آسمون بی کسی دل پرنده ای هست یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم تو کویر دل هنوزم شقایق هست یا نه ؛ اما... می خوام بنویسم...

 نمی دونم بلبل هنوزم دلتنگ گل میشه یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم مجنون کجا به اشک و خون غلطه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم لیلی هنوز اشک می ریزه یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم فرهاد تو دل کوه چیکار می کنه؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم فرهاد تو خواب شیرینه یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم جغد پیر هنوزم لبه بومه یه نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم هنوزم شاپرک می خنده یا نه ؛ اما... می خوام بنویسم...

 نمی دونم اسم من هنوز تو دفتر خاطراتش هست یا نه؛اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم عکس من هنوز رو طاقچش هست یا نه ؛ اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم پرامو کی بریدن اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم دلمو کی شکستن اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم اشکام کی خون شدن اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم با تنهایی کی رفیق شدم اما...می خوام بنویسم...

 نمی دونم نامه کی تموم شد؛ اما...بازم می خوام بنویسم...

 اما...

 می دونم که همه چی تموم شده...می خوام بخوابم...

 چشام خیلی خستن...سرم خیلی سنگینی می کنه...

 می خوام بخوابم...واسه همیشه...!