فقط چند مورد از مشکلات...

امروز واسه همیشه اختراع و ابتکار و کوفت و زهرمارو گذاشتم کنار . ما  اگه بخوایم نخبه نباشیم چه غلطی باید انجام بدیم ؟

از سال 86 تا به امروز هرچه کردند گفتیم درست میشه ، هرچه گفتند گفتیم اشتباهی صورت گرفته  اما دیگه کاسه صبر من لبریز شد . میخوام همه ی ناملایماتی که توی این چند سال برعلیه ما انجام دادند رو رسانه ای کنم . از بنیاد ملی نخبگان گرفته تا ناجا و پارک فناوری همدان و جهاد کشاورزی همدان و دانشگاه بوعلی سینا و مرکز رشد دانشگاه بوعلی سینا و پروفسور زلفی گل . جالب اینه که بنده واسه تمام حرفها و کارهام مدارک مستند دارم . اما زبان ما به گوش مسئولان نا آشناست .

فقط برای نمونه چند تا از مشکلات این چند وقت را خدمتتان عرض میکنم.

سال 1386 بنده طرح سیستم اتوماسیون گلخانه های خاکی و هیدروپونیک را در مرکز رشد دانشگاه بوعلی سینا همدان ساخته و در تاریخ 20/3/1387 به ثبت رساندم و سپس جهت انجام تست های دقت دستگاه به دانشگاه بوعلی سینا همدان رفتم ابتدای امر با برخورد  اساتید شگفت زده روبه رو گشتم  که چه به به  و چه چهی به راه انداخته بودند بماند تا اینکه پس از یک ماه انجام تست های مکرر  از بنده خدایی  در این دانشگاه شنیدیم که گویا دستگاه ما مالک جدیدی پیدا کرده است و بطور مخفیانه اقدام به دزدی دستگاه خودم  شدم .پس از مدتی به اداره جهاد کشاورزی استان همدان مراجعت نمودم تا جهت تست دستگاه و دریافت تائیدیه  عملکرد اقدام نمایند . جالب است که بعد از گذشت 7 ماه زمانی که بنده برای شرکت در نمایشگاه  دستاورد های 30 ساله نظام به جهاد رفتم تا دستگاه را به تهران ببرم معاون مالی جهاد  را به ما معرفی نمودند که گویا امضای ایشان سند آزادی دستگاه ماست . پس از برخورد با این استاد گرامی ، شنیدیم از ایشان که شما تائیدیه را بگیرید و ببرید و بفروشید از دستگاهتان به مردم و این وسط به من چه میرسد .؟؟؟؟  کشمکش ما 1 ساعتی به طول کشید تا اینکه مجبور شدم برای آزادی دستگاه خودم از مرکز تحقیقات جهاد کشاورزی استان همدان چکی به مبلغ 20 میلیون ریال را به امانت گذاشته تا دستگاه را خارج سازم . لازم به ذکر است که از آن تاریخ تا کنون نزدیک به 2 سال و 7 ماه میگذرد و هنوز چک بنده در معیت آن اداره محترم می باشد و تائیدیه را هم ندادند که ندادند. این مورد اول .

مورد دیگر اینکه در تاریخ 15/5/1387 بنده موفق به اختراع سیستم ثبت آنلاین جرائم راهنمایی و رانندگی با قابلیت استعلام فوری شدم که توانستم در اداره مالیک های صنعتی ایران نیز به ثبت رسانمش.سپس اوایل مهرماه پوستری دیدم با عنوان نمایشگاه اختراعات و ابتکارات ترافیکی ناجا که بنده طرحم را به این نمایشگاه ارسال نمودم . خلاصه دعوت شدیم به این نمایشگاه و جشنواره ای که در همین راستا برگزار میشد . پس از 8  روز اقامت ما در مرکز تحقیقات ناجا اعلام شد که هدیه ای نقدی و لوح تقدیری به ما میدهند و دادند هم. پس از آن ما آمدیم تا اینکه پس از 8 ماه از اخبار شنیدم ناجا طرح بنده را دارد اجرایی میکند ، گفتند شکایت کن اما از کجا به کجا؟

سئوال من این بود که اگر طرح من جدید بود و به ثبت رسیده است پس چرا من را از تجاری سازی طرحم مطلع نساخته اید و به نوعی فقط جهت تخلیه اطلاعاتی به تهران دعوت شدیم . و اگر طرح من را داشتید چرا به من هدیه چند صد هزار تومانی دادید ؟ اتفاقا  لوح های این موارد را به زودی همیجا آپلود میکنم .

خلاصه بماند .

اما طرح بعدی من سیستم اتوماسیون حوضچه های پرورش ماهی بود که این را  هم بدون هیچ حامی مالی ساختم . و به ثبت رساندم . در جشنواره کارآفرینی ابن سینا در سال 1387  که باحضور آقای واعظ زاده معاونت فناوری ریاست جمهور در استان همدان برگزار شد برگزیده شدم و قرار بود وام های بلاعوضی از مرکز رشد دانشگاه بوعلی سینا دریافت کنیم که طبق عادت به گرفتن ربع سکه آن هم با التماس مسئولان از دفتر دکتر زلفی گل ریاست دانشگاه بوعلی سینا توام بود . سفر مکه و کربلا و سوریه هم که هیچ . خلاصه مطلع شدیم که آقای واعظ زاده چند صد میلیون تومان به مرکز رشد کمک کردند تا هم میزان وام واحد های فناور را افزایش داده و هم جوایز ما  را پرداخت کنند. که تا به امروز هیچ کدام از این وعده ها عملی نشد و این پول نیز صرف پروژه های ساختمانی دانشگاه بوعلی سینا از جمله زورخانه ای چند صد متری در دانشگاه شد .

بعد از کشمکش های بسیار ما به عضویت بنیاد ملی نخبگان درآمدیم و سه میلیون تومان بلاعوض هم قرار بود به ما بپردازند که با چهار ماه تاخیر و به قیمت از دست دادن چند میلیون تومان الباقی وامی که از مرکز رشد طلب داشتیم و ضمانت هم داده بودیم گذشت.

در بهمن ماه سال 1388 به تهران دعوت شدیم تا در دومین جشنواره نوآوری بنیاد ملی نخبگان شرکت کنیم .پس از بازدید عموم ما به مرحله تجاری سازی رسیدیم . جالب اینکه طبقه بالای مصلی تهران ، محل برگزاری چند نمونه از دستگاه خودم را که 1 ماهی بود ساخته بودند و تازه میخواستند به عضویت بنیاد در آیند را دیدم و دانستم که ثبت اختراع در ایران به پشیزی نمی ارزد . این هم از بنیاد ملی نخبگان . خلاصه دو ماه بعد معلوم شد که به عنوان طرح برتر در مرحله تجاری سازی انتخاب شدم . اما خبری دیگر نشد .  جالب اینست که بنده در تاریخ 23/12/1388 درخواستی را به دفتر بنیاد ملی نخبگان مبنی بر ایجاد اولین لابراتوار شبکه های حسگر در ایران اراده دادم و اکنون پس از گذشت 7 ماه علیرغم تماس های مکرر بنده که به بیش از 16 بار انجامیده است هنوز نمیدانم موافقت شده است یا خیر .

یک شیرین کاری دیگر اینکه در آذر ماه 1388 آقای دکتر زلفی گل ریاست دانشگاه بوعلی سینا همدان به مرکز رشد دانشگاه بوعلی مرجعه کرده و میخواستند جبران بی تفاوتی های گذشته را نمایند .حین جلسه اعلام شد که خودمان ، طرحمان و مشکلاتمان را عنوان کنیم . بنده نیز مشابه دیگران عمل کردم تا اینکه آقای زلفی گل گفتند که یعنی چه ، بقیه طلب آقای همایی را به ایشان بدهید . !!! حدود 40 نفری در این جمع حضور داشتند .  خلاصه از فردای ان روز پیام آمد که چرا مشکلاتت را در این جمع عنوان نمودی و از فردای آنروز من به مرکز رشد ممنوع الورود شدم . چند روز بعد به دفتر دکتر زلفی گل رفتم و شکایت خودم را ابراز داشتم و مسئول دفتر قول همکاری دادند یعنی از تاریخ دی ماه 1388 تا کنون پس از 6 بار مراجعت بنده و ارسال شکایت دوم در تاریخ اردیبهشت 1388  تا امروز 31  شهریور ماه هنوز جوابی با بنده نداده اند یا شاید جوابی ندارند .

 اینها فقط 4 مورد از این موارد بیستگانه کم لطفی های مسئولان به پژوهشگران ، مخترعان و ... بود . هر کدام از این دوستان من که در این حرفه کار میکنند نیز مشکلات بسیاری دارند که فقط ما از درک همدیگر بر می آییم.

این مشکلات بعلاوه چند صد مشکل دیگر سدی است تا اینکه من قسم بخورم که واسه همیشه اختراع ، ابتکار ، فناوری ، پژوهش و کار را در این جامعه ی به ظاهر عدالت محور و دوست دار فکر نو  را کنار گذاشته و در اولین فرصت ممکن عطایشان را به لقاءشان بسپارم و از این کشور برای همیشه بروم حتی به گینه ی بیسائو .لااقل در آنجا دم از عدالت و حمایت نمیزنند. 

گفتم که به زودی مدارک را همینجا آپلود میکنم و واسه همیشه از این فضای مجازی خداحافظی میکنم .