فنجان خالی

وقتی تکه ای از بی نهایت را ، با فراغ بال و حوصله ی تمام ، در فنجان آرزوهایم ،

 آرام آرام هم می زدم ، باز هم تو از قاب شیشه ای بیرون پریدی و زل زدی به من
حرارت چشمانت داغ تر از لیوان لمیده در دستانم بود و من انگار نه انگار که تو آمدی ؛

 فقط معجون خود ساخته ام را یکجا سر کشیدم
صدای نشستن فنجان به روی میز شیشه ای را نادیده گرفتم و با نگاهم تو را دنبال کردم ، 

که آمدی و نشستی درست روبروی من
خواستم با کلامی سردی سکوت اطرافمان را بشکنم ،

 اما گویا قرن ها فاصله بود از دنیای من تا دنیای تو
….سکوت…..
و نگاه های معنی دار تو ؛ به من ، به فنجان خالی روی میز ، و دنیای مه آلود پیرامونمان
….
تو رفتی ، مثل همیشه
باز هم به درون قاب شیشه ای- ات پریدی و اینبار هم زل زدی به من ، و من چون همیشه فراموش کردم

 تا با معجون خود ساخته ام از تو پذیرایی کنم
آخر هنوز هم اندکی از آنرا در پستوی خانه به یاد تو نگه داشته ام