همین...

درمکث پایانی یک غزل
عریان
دل به وزن عشق می سپارم
 
 
بر مرگ حماسه
 حماسی نمی توان گریست
 نجات آینده بر دوش واژه  نیست
شاعران  بی معجزه
پیامبران ناشناسند
 سپیدی نه رنگ صلح
که نشان برگ های نانوشته است

اسفند هشتاد و نه - پشت میز کار شعر زیبایی بود .