هیچ...

 

ساده می گویم ، ز طوفانی که در این روزها بر پاست

از همان موج خروشانی که می کوبد بر این دل ها

آه … آری

چه سنگین هر غزل ، هر شعر ، حتی یک ترانه

چو بغضی کهنه در پستوی پر پیچ و خم این سینه می ماند

چقدر اندوه بیهوده ، سراسر درد ، چون خروار

خمیده پشت این انسان

ربوده خواب از چشمان

چو عشقت بال و پر بگشود در این دشت

به تیری آتشین ، دستی پر از کین

به بی مهری ، به بی میلی ، به تردید

شود نابود و ویران ، گوییا هرگز نبود است هیچ