تمامِ احساسم !
تمامه احساسم،
دوباره برگرد...
برایِ من،
پرواز ؛
اوج گرفتن تا لبهای توست....
وعده دادی باز می گردی ؛
اگر ،
پاییز در تقویمِ تابستان بیاساید!
بیا
امروز این شهر خیسِ باران است...
واژه ها درگیرِ رویش؛
حسِ من، در گیرِ تو.
تشنه از طعم لبانت،
لب فرو خواهم بست...
نسبیت فیزیک چگونه شرح میدهد؟
زمان بی تو، کند و با تو تند میگذرد!...
هنوز از ادراک روشن زمان
کودک خواب
پلکهایش سنگین است .
هنوز لحن صادقانه شعر
معصومانه می بارد.
هنوز آغاز سلام
آبروی حضور عشقیست
که پیش از آنکه حرف آخر از دهان بیفتد
در این هجوم تنهایی
در کنار مدار تقدیر
تا ابد پنجره نگاه را به دل باز خواهد کرد...
حرف را به خاکستر باید سپرد "
شب را به عاشق "
و تو را به تمام دل تنهای من " ..
میدانی
نگاه را بر تمامیت خواب انتظار
به ابهام گذر زمان
خاطره ای ست که به یادش دارم .
و عشق
این مهمان از راه رسیده
چه ناگهان از جانت نیز میزبان تر
در ابتدای آفرینش
از رفتن و تا ابد در سفر راهی شدن
ساز شوری ابدی را
در تو
کوک میکند.
مهرماه در من
متولد میشود ...
این روزها قصه ات
تنها بهانه ی سرودن این شعرهاییست
که سکوت هرشب مرا
پر میکند...
بیا
نیمه عاشق ترم را ساز کن...
پیش از این میدانستم نفسهایم را عطری مشوش کرده است .
من بودم و انتظار .
من بودم و تمنایی که میسوخت .
این روزها که مبتلای نگاهت شده ام
دیگر نفسهایم را نیز از یاد برده ام .
تمامیتم را عطر تو مسحور کرده است.
و من غرق تماشایی شده ام که وجودم را یکباره سوزانده است .
چه حال غریبی دارم..
نمیدانم چرا غمگین تر شده ام .
نمیدانم بر این غم بگریم یا بمانم ..
فقط میدانم تو را با تمام دردهایم
دوست میدارم .
اینک من و آسمانی در سینه
آغشته از عطری که گم کرده ای را تصاحب کرد
او را آواره عشق کرد
و از پیدا به پنهان نمایان کرد ..
گاهی باید بشود در حمامی سرد از روح
مغز را از کاسه ی جمجمه بیرون کشید
و تن را شست از هر چه فکر .
چشم هایت
کلاه سرم گذاشتد
من به احترام ِ چشم هایت
کلاه از سر برداشتم
این به آن در!
تو بیا
شعرم باش
کلافه ام
مثل ِ لکوموتیورانی
با لکوموتیو بی ترمز
که می داند،
از روبه رو
قطاری،
دارد با آخرین سرعت می آید
کلافه ام
منی که از چشم ِِ تو
چایی که از دهان تو
اُفتادن را
تجربه می کنند
مثل ِ سیبی
که از باد و سرمای ِ ناگزیر فروردین ماه
گاهی اُفتادن هم
تجربه می خواهد
با دیوانگی چشمانت
دل می بازم
به لبخندی کمرنگ
"وقتی نیستی نبودنت همه جا هست"
تو را که می بینم
دلم ذوق می کند
مثل کودکی
که سکّه ای می یابد
و دنیایش
پر از آبنبات چوبی می شود
عشق که می وزد
دلم بادبادکی می شود
در هوای تو بالا می رود
کاش دلت درختی می شد
بادبادکم میانش گیر می کرد !